Λίγα λόγια για τον Γιάννη Τσιλίδη
Ο Γιάννης Τσιλίδης γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1966 στην Αθήνα. Ασχολείται πολλά χρόνια με τη φωτογραφία αλλά μόλις την τελευταία δεκαετία περίπου, στράφηκε στην καλλιτεχνική της πλευρά. Φωτογραφικά πάντα τον κέντριζε το ''διαφορετικό'' και άρχισε να το αναζητά στους νέους και στον τρόπο ζωής τους. Παρακολούθησε σεμινάρια φωτογραφίας και έγινε μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας.
Οι πρώτες του συμμετοχές έγιναν μέσα από τις ομαδικές εκθέσεις τέχνης της Artway. Από το 2011 διοργανώνει το φωτογραφικό τμήμα του Erotic Art Festival, ενώ από το 2013 δραστηριοποιείται ενεργά μέσα στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία. Οι συμμετοχές του σε πάνω από 40 διεθνείς διαγωνισμούς, καρποφόρησαν με την τιμητική διάκριση FIAP (Artist of Federation Internationale de l’Art Photographic).
Εκθέσεις ατομικές:
• Ατομική έκθεση φωτογραφίας «Γοργόνες της Αθήνας» στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία. (18/03/2017)
• Ατομική έκθεση φωτογραφίας «Η Γυμνή Αλήθεια» στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία. (02/10/2013)
Εκθέσεις που έχει συμμετάσχει:
• Συμμετοχή στην έκθεση φωτογραφίας «Κόλαση Εντός - Εκτός». (25/05/2017)
• Συμμετοχή στην έκθεση φωτογραφίας «Ετερότητα». (18/05/2016)
• Συμμετοχή στην έκθεση φωτογραφίας «Τέχνη και τρέλα». (06/10/2014)
• Συμμετοχή στην έκθεση φωτογραφίας «Άρωμα Γυναίκας». (22/02/2014)
• Συμμετοχή στην έκθεση φωτογραφίας της Αμερικανικής φωτογραφικής ιστοσελίδας SEE ME στο εκθεσιακό χώρο του Μουσείου του Λούβρου. (13/07/2013)
Follow Γιάννη Τσίλιδη
Instagram: Instagram page
Πότε και πως προέκυψε η φωτογραφία στη ζωή σου;
Ασχολούμαι πολλά χρονιά με τη φωτογραφία, αποτυπώνοντας ερασιτεχνικά τα συνήθη θέματα. Από την εφηβεία μου θυμάμαι, ότι ήθελα, να έχω πάντα μία φωτογραφική μηχανή μαζί μου και να τραβάω, ό,τι μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Ξεκίνησα πιο σοβαρά το 2005, κάνοντας μόδα και εκδηλώσεις. Αυτό προέκυψε τυχαία, όταν στη σχολή που εργαζόμουν μου ζητήθηκε, να καλύψω φωτογραφικά τις εκδηλώσεις, αφού ήμουν ο μόνος συνάδελφος με επαγγελματική μηχανή της εποχής. Τότε ανακάλυψα, ότι με ενδιέφερε πολύ να ''κλέβω'' στιγμές ανθρώπων, ιδιαίτερα αυτές που αντανακλούν τον εσωτερικό άλλα και τον ''αόρατο'' κόσμο μας. Εκείνη την περίοδο άρχισα να μελετώ, εμβαθύνοντας στη φιλοσοφία και στην τέχνη της φωτογραφίας. Διάβαζα, ό,τι σχετικό έπεφτε στα χέρια μου και μπορούσα να βρω στα βιβλιοπωλεία. Μέσα από το διαδίκτυο άρχισα να παρακολουθώ τα φωτογραφικά δρώμενα κυρίως του εξωτερικού, με έμφαση στις τεχνικές, τις νέες τάσεις και το έργο μεγάλων φωτογράφων. Το 2007 ανακάλυψα την κοινότητα εναλλακτικής μουσικής σκηνής στην Ελλάδα και αποφάσισα ότι με ενδιαφέρει ιδιαίτερα θεματολογικά. Ασχολούμαι κυρίως με θέματα από το χώρους του gothic, fetish και εναλλακτικού γενικότερα. Μέσα από αυτό το χώρο σύντομα ανακάλυψα τις περσόνες εκείνες, που θα γινόντουσαν οι μούσες μου, μιας και το κύριο θέμα των φωτογραφιών μου είναι τα ίδια τα μοντέλα.
Με ποιο κριτήριο επιλέγεις τα μοντέλα σου;
Τα μοντέλα μου είναι ως επί το πλείστον κοπέλες που σπουδάζουν ή έχουν ένα τουλάχιστον πτυχίο, μόρφωση και μεγάλη εσωτερική καλλιέργεια. Τις θαυμάζω και τις εκτιμώ. Είναι κορίτσια της διπλανής πόρτας, που τις βλέπουμε κάθε μέρα στο φούρνο και στο super market, αλλά δεν έχουν τον ίδιο εσωτερικό κόσμο με τις υπόλοιπες κοπέλες. Τολμούν το διαφορετικό και το ορθώνουν μπροστά στο φακό μου. Καμία φωτογραφία μου δεν έχει επιμεληθεί από στυλίστα ή κάποιον άλλο επιμελητή. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα συνεργασίας και προσωπικής εκφράσεως των μοντέλων μου. Τα θέματα μου είναι οι δημιουργίες και η έκφραση τους. Καμία δουλειά δεν είναι εμπορική. Είμαι οπαδός του Steve Job, όταν έλεγε: «προσλαμβάνουμε ικανούς ανθρώπους, όχι για να τους πούμε εμείς, άλλα να μας υποδείξουν αυτοί, τι να κάνουμε». Ο πιο σημαντικός σταθμός για εμένα ήταν η περίοδος 2009 - 2011, όπου είχα την τύχη για επαγγελματικούς λόγους, να ζήσω στις ΗΠΑ. Εκεί ασχολήθηκα πολύ σοβαρά, παρακολουθώντας workshops και διαλέξεις από επιφανείς φωτογράφους της βορειοανατολικής ακτής.
Ποια μηνύματα θέλεις, να μεταδώσεις μέσα από τα έργα σου;
Η φωτογραφία έχει δύο βασικά σκέλη: το ένα είναι η τεχνική και το άλλο είναι η τέχνη. Για εμένα καλλιτέχνης - φωτογράφος είναι αυτός, όπου η φωτογραφική μηχανή είναι η προέκταση του μυαλού του. Όταν βλέπουμε μία φωτογραφία, στην πραγματικότητα βλέπουμε την προσωπικότητα του ίδιου του φωτογράφου, όλα όσα διάβασε και ξέρει και όσα ασυνείδητα ή μη, θέλει να πει. Είναι ένας διάλογος μεταξύ του θεατή και του φωτογράφου και όχι με το θέμα του. Μία φωτογραφία δεν έχει ποτέ κάτι συγκεκριμένο να πει. Μιλά σε αυτούς που θέλει η ίδια και έχουν ανάγκη να την ακούσουν. Αυτό που πάντα με ενδιέφερε φωτογραφικά, είναι η σκοτεινή και αόρατη πλευρά των ανθρώπων. Το φως δεν έχει ανάγκη να εξερευνηθεί, παρά μόνο το σκοτάδι. Η ανθρώπινη φύση έτσι όπως διαμορφώνεται στο πέρας των χρόνων της ζωής μας, δεν φορά ούτε λευκό ούτε μαύρο μανδύα. Βρίσκεται πάντα κάπου ανάμεσα στους τόνους του γκρι. Η αέναη πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό λοιπόν, είναι κατά βάση το punctum στη δουλειά μου. Για αυτό με ενδιαφέρει πολύ η σκιά, που αφήνουν πίσω τους οι άνθρωποι. Αυτήν προσπαθώ να φωτίσω μέσα από τη ματιά μου. Η σκιά μας δεν είναι ποτέ ίδια. Έχει τόσες αποχρώσεις όσες και ο ψυχισμός μας. Το βασικό μου μότο είναι η περίφημη φράση του Haruki Murakami: «Οι ψυχές των ανθρώπων είναι σαν τα βαθιά και σκοτεινά πηγάδια. Είναι αδύνατον να δεις, τι υπάρχει στο πάτο τους. Μόνο αν καμιά φορά επιπλεύσει κάτι, μπορείς απλά να υποθέσεις». Έτσι, σχεδόν μανιακά προσπαθώ, να δω μέσα από τον φακό μου στην άβυσσο αυτών των πηγαδιών. Ξεκινώντας από τη δική μου. Για να ικανοποιήσω καλλιτεχνικά την ανάγκη μου αυτή, στράφηκα προς τη θεματική φωτογραφία, όπου ασχολούμαι μέχρι σήμερα με πάθος. Πολλά concept προέκυψαν μέσα από τον ψυχισμό των ιδίων των μοντέλων τα οποία και επιλέγω με ένα ανεξήγητο ακόμα τρόπο. Κάθε φωτογράφηση με μια ιδιαίτερη τέτοια προσωπικότητα είναι απόλυτα μυσταγωγική για μένα.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που σε εμπνέουν;
Πρώτος στη λίστα με τους καλλιτέχνες που με εμπνέουν, είναι ο El Greco, για τον τρόπο που επέλεγε τα μοντέλα του και απέδιδε το φως. Η σπουδή μου πάνω στον τεχνητό φωτισμό εδράζεται πάνω στο έργο και την τεχνοτροπία του. Από τους κλασικούς είναι η Diane Arbus, η Dorothea Lange, o Richard Avedon και άλλοι, ενώ από τους σύγχρονους είναι ο Christophe Mourthe, κυρίως από τεχνικής πλευράς του φωτισμού. Ακόμα, ο Helmut Newton μου έμαθε, ότι όλοι κρύβουν κάτι και η δουλειά του φωτογράφου είναι, να το ανασύρει στην επιφάνεια. Τέλος, ο Marc Lagrange, ο Von Wong και η Sylwia Μakris, είναι καλλιτέχνες που θαυμάζω και παρακολουθώ.
Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου τα επόμενα χρόνια;
Υποθέτω, θα συνεχίσω πάνω στον ίδιο δρόμο, για όσο αυτός καλύπτει τις καλλιτεχνικές μου ανάγκες. Σκέφτομαι εδώ και καιρό, να προχωρήσω στην έκδοση ενός φωτογραφικού λευκώματος. Δεν επιδιώκω, να κερδίσω χρήματα από αυτό, απλά με ενδιαφέρει σαν ένα είδος καταχώρησης στη βιβλιογραφία της φωτογραφίας, μίας ακόμα ματιάς του 21ου αιώνα στη σύγχρονη Ελλάδα.
Γιάννη μου, σε ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη συνέντευξη, που μας παραχώρησες.
Πάμε να γνωρίσουμε τον Γιάννη Τσιλίδη και μέσα από τη δουλειά του:
Πρόσωπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου